Žileti

​Razor Blades je dvostruki 16-milimetarski rad jednoga od najradikalnijih inovatora kinematografije, Paula Sharitsa. Njegov rad ističe fizičke osobine filma i strukturni postupak stvaranja filmova, primjenjujući metode usporedive sa skladanjem glazbe. Sharits primjenjuje analitički pristup mediju koristeći jednu sličicu kao modularni element koji gradi linearne filmske vrpce koje se mogu projicirati, ali postoji i kao nelinearni predmet.
Kada se sa svojim radom prijavljivao na legendarni festival eksperimentalnog filma Knokke-Le Zoute 1967. godine, Sharits je u izjavi redatelja napisao: “Želim odbaciti imitaciju i iluziju i ući ravno u visoku dramu: celuloidnih dvodimenzionalnih vrpci / pojedinačnih pravokutnih sličica / trodimenzionalnog snopa svjetlosti / okolišnog osvjetljenja / dvodimenzionalne reflektirajuće površine ekrana / površine gledateljeve mrežnice, optičkog živca i pojedinačne psihofizičke subjektivnosti svijesti.”
Zvuči li ovo ambiciozno? Da, zvuči, jer Sharits je ustvari želio potpuno nov koncept filma koji nema nikakve veze s ugađanjem publici. Film bljeskova, s praznim, monokromnim sličicama, fotografije, ilustracije i pisma koji uzrokuju brzinsko okidajući antiiluzionistički doživljaj “svega odjednom”.
Budući da je riječ o dvostrukoj projekciji, Razor Blades nema usklađenu glazbu. Akumulacija kratkih, izdvojenih loopova zbiljski je napad na oči, no sadrži i britak smisao za humor. Pokušajte uhvatiti neke od rečenica i ugledat ćete izjave poput J-E-S-T-E-L-I-M-R-T-V-I-?-H-A-?